Przydzielając pracownikowi zadania do wykonania przełożony wyznacza, w porozumieniu z pracownikiem, termin ich realizacji uwzględniając przeciętny czas niezbędny do ich wykonania. Zadania zlecone pracownikowi muszą być ustalone tak, aby pracownik mógł je wykonać w ramach obowiązujących norm czasu pracy i liczby dni pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.
W warunkach zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, w zadaniowym systemie czasu pracy, każda wykonywana praca po ósmej godzinie pracy stanowi pracę w godzinach nadliczbowych.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r. (I PKN 181/1999) nazwanie czasu pracy "zadaniowym" nie wyłącza stosowania przepisów o wynagrodzeniu za pracę w godzinach nadliczbowych.
Innym wyrokiem z dnia 15 marca 2006 r. II PK 165/05 Sąd Najwyższy orzekł: W razie stosowania systemy zadaniowego czasu pracy (art. 140 k.p.) pracodawca powinien wykazać, że powierzył pracownikowi zadania możliwe do wykonania w czasie pracy wynikającym z norm określonych w art. 129 k.p.
Ponadto w artykule Małgorzaty Cierniak "Zadaniowy czas pracy w praktyce" (Monitor Prawa Pracy 3/2008, s. 135) autorka wskazuje, iż pracownik zatrudniony w zadaniowym systemie czasu pracy co do górnej granicy powinien pracować tyle samo co pracownik zatrudniony np. w podstawowym systemie czasu pracy. Jednak atrakcyjność tego systemu polega na tym, że o ile normy czasu pracy nie mogą być przekroczone, bo będzie to praca w godzinach nadliczbowych, o tyle przy wydajniejszej pracy pracownik może skrócić swój rzeczywisty czas pracy.
Jeżeli pracownik w danej dobie wykonywał pracę ponad 8 godzin i nie nastąpiło udzielenie mu przez pracodawcę czasu wolnego od pracy na zasadach określonych w art. 151 § 1-2 Kodeksu pracy, wówczas pracodawca jest zobowiązany do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym miała miejsce praca w godzinach nadliczbowych w związku z przekroczeniem dobowej normy czasu pracy.