Obrona Poczty Polskiej w Gdańsku 1 września 1939 r. wywołała wściekłość Niemców. Poza siłami policyjnymi w szturmie uczestniczyli bandyci "wolontariusze" z NSDAP.
Urząd Poczty Polskiej Gdańsk 1 był dumą gdańskich Polaków. Mieściła się tu centrala telefoniczna z bezpośrednim połączeniem z krajem. Na wypadek wojny utworzono z pracowników oddział samoobrony. Dowództwo objął ppor. Konrad Guderski.
Zgodnie z niemieckim planem poczta miała być zajęta w ciągu 15 minut - od 4.45 do 5.00... 56 polskich pocztowców broniło się 14 godzin... Niemcy podciągnęli działa, ale obrońcy trwali. Zbrodniarze wpompowali do piwnic benzynę, którą podpalili. Żywcem spłonęło pięciu pocztowców.
10-letnia Erwinka Barzychowska - wychowanica dozorców budynku - umierała w strasznych mękach.
O 7.00 wieczorem zapadła decyzja o kapitulacji. Pierwszy wyszedł dyrektor dr Jan Michoń z białą flagą. Został zabity, podobnie naczelnik poczty Józef Wąsik, spalony żywcem miotaczem ognia. Sześciu pocztowcom udało się zbiec, czterej przeżyli wojnę i zdali relację. Pozostali zostali zabici lub aresztowani, potem "osądzeni". Zamordowano ich 5 października 1939 r. na gdańskiej Zaspie. Miejsce zbrodni odkryto dopiero w roku 1991. [To tak a propos rycerskości szkopów - admin]
W 1995 r. sąd w Lubece unieważnił "wyroki" na pocztowców. Poczta Polska była w świetle prawa międzynarodowego terytorium Polski, więc obrońcy nie byli "bandytami". Pogwałcono konwencję haską. Nie zapewniono oskarżonym prawa do obrony, więc była to zbrodnia sądowa.
Specjalistami od krwawych komedii "sądowych" byli Sowieci. Jak widać, nie tylko oni. "Sędziowie" Hans Giesecke i Kurt Bode nigdy nie zostali po wojnie ukarani.
Śmiertelne szczątki pocztowców, po ekshumacji, zostały pochowane na cmentarzu Ofiar Niemieckich na gdańskiej Zaspie. Kto może, niech tam dziś przybędzie z modlitwą i ze światłem pamięci,zdrowaśka w intencji też wystarczy.
Źródło marucha.wordpress.com:
tutaj
